Songül Yüce: Çocuklar hep birlikte bale, piyano ve resim öğreniyor, sanatın iyileştiriciliği ile güçleniyor.

Çocuklar hep birlikte bale, piyano ve resim öğreniyor, sanatın iyileştiriciliği ile güçleniyor.

Songül Yüce, 2005 yılından beri sanatla ilgileniyor. Bale, jimnastik, resim kursları, dans kursları veriyor. Liseyi bitirdikten sonra hayali olan Güzel Sanatlar Fakültesi’ni okuyamayınca içinde ukde kaldı. Çocuklarla ilgilenmek, bale ve jimnastik yaptırmak, çocuklara eğitim vermek istedi. 2005 yılında emekleriyle yerini açtı ve hayaline kavuştu. Okulları kapı kapı gezip öğretmenlere işini tanıttı, el ilanları verdi. Kurumu zamanla geliştirdi, dans kursları, kadınlara spor, drama, resim kursları eğitimleri vermeye başladı. Bu eğitimleri hocalarla anlaşarak işyerinde verdi. İşini geliştirdi, Güzel Sanatlar Lisesi’ne öğrenci hazırladı, Güzel Sanatlar Fakültesi’ne öğrenci hazırladı, öğretmen yetiştirdi.

Depremden sonra Songül için her şey değişti. Kurs verdiği yer yıkıldı, içerisinden hiçbir eşyasını kurtaramadı. O süreçte şehir dışına gitti, bir süre orada kaldı. Ama Hatay’a geri dönmek istedi.

‘’Şehir ölmüş ama benim bir şeyler yapmam lazım dedim, evde oturmak istemedim.’’

Hatay’a dönünce çevresindekilerden ve akrabalarından borçlandı, ödünç malzemeler aldı. Annesinden kalan küçük bir odayı restore etti, işe ve kurslara tekrar başladı. Başlarken tekrar yapamayacağını düşündü ama sabretti, umutsuzluğa kapılmadı, inandı. Olacak dedi ve oldurdu. Eski işyeri çok daha büyük ve genişti ama Songül şimdiki işyerinde daha samimi bir ortamın olduğunu söylüyor. Depremden sonra çocukların iyileşmesi, travmalarını atlatması, unutması için sanata ihtiyacı olduğuna inanıyor ve çocuklar için çabalıyor.

Songül sayesinde Samandağ’da çocuklar sanatla buluşuyor.

Songül sosyal medyada MaviKalem’in Samandağ’da yaptığı çocuk oyun parkı haberlerine denk geldi. Ardından Kadınlar İşini Kursun projesini gördü! Heyecanla başvuru mektubunu yazdı. Programa dâhil olmasıyla sağlanan malzeme desteğinin işine 7-8 ay erken başlamasına vesile oldu.

Songül, şimdi kurslarını yapıyor. Çocuklar mutlu olunca o da mutlu oluyor. Çocukları işi bırakıp artık dinlenmesi gerektiğini söylese de o asla pes etmiyor ve işine iki elle tutunuyor. Kurslara herhangi bir sebepten gelemeyen çocuklara ücretsiz kurslar veriyor. Kazandığı para ile restore ettiği sanat okulunun borçlarını ödüyor, işyerini geliştirmek için yeni malzemeler alıyor.

‘’Çocuklar mutlu olunca ben de mutlu oluyorum. Üretiyorum, faydalı olabiliyorum. Gücüm yettiği yere kadar bu sanatı sevdiğim için devam edeceğim. Çocuklar gülünce ben de gülüyorum ağlayınca ben de ağlıyorum çünkü işimi çok seviyorum. ’’

Songül Yüce’nin hayali, eskisi gibi büyük bir yerde devam edip daha fazla çocuğu sanatla buluşturmak!